بنیانگذار بیمارستان

" فضل خدای را که تواند شمار کرد    یا کیست آن که شکر یکی از هزار کرد "                                

این جانب ماشاءا... دانشی نیا در پی سالها افتخار اقامت در جوار بارگاه قدس رضوی و اطاعت و فرمانبرداری از احکام قدسیه الهی و دستورات راسخه اسلامی و گام نهادن در راههای خیر و نیکوکاری و احسان و کمک به همنوعان به ویژه نیازمندان و محتاجان و افتخار خدمتگزاری به بیماران و دردمندان کوشش و جدیت در فراهم آوردن امکان مرهم نهادن بر آلام و دردهای جسمی و روحی آنان در درمانگاه و بیمارستانی که از قدیم الایام به نام مبارک حضرت جوادالائمه (ع) مزین گشته بود و گامهایی استوار بر می داشتم بر این عقیده که :

" جهان عشق است دیگر رزق سازی      همه بازی است الا عشق بازی "

  و همراه با سایر ابرار و نیکوکاران همنوا و همدل گشتیم.از آنجا که بیمارستان موسوم به حضرت جوادالائمه (ع) واقع در خیابان طبرسی پاسخگوی خیل بیماران نبود و از طرفی بیماریهای قلبی و عروقی آن چنان  رو به فزونی گذاشته بود که به علت عدم دسترسی به پزشک متخصص و امکانات پیشرفته پزشکی، پیوسته افراد زیادی را از نعمت زندگی محروم می ساخت و در این حال امکانات موجود بیمارستانهای خصوصی و دولتی جوابگوی خیل بیماران قلب و عروق نبود به ناچار هر روز عده ای از آنان در سنین مختلف بویژه در میانسالی و جوانی محرومانه به مردن زودرس تن می دادند و تنها عده اندکی با سختی و مشکلات فراوان و تحمل هزینه های سنگین به طریقی خود را برای معالجه به کشورهای دیگری می رساندند.این جانب، هر چند پزشک نبودم و حتی با این علم و دانش و حرفه مقدس بیگانه بودم ، لیکن خدمتگزاری چندین ساله ام در بیمارستان حضرت جوادالائمه (ع) و مشاهده این مرگهای نابهنگام بیماران قلبی و عروقی که قابل معالجه بودند روحم را محزون و خاطرم را پریشان کرده بود چرا که به گفته سعدی شیرین سخن:

بنی آدم اعضای یکدیگرند                    که در آفرینش زیک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار               دگر عضوها را نماند قرار
تو کز محنت دیگران بی غمی               نشاید که نامت نهند آدمی
لذا احساس نوع دوستی ، افکار و اندیشه مرا به خود مشغول ساخته بود و نگران از این که :
هر دم از عمر می رود نفسی                چون نگه می کنم نمانده بسی

این جوشش درونی مرا از خود بی خود کرده بود و پیوسته در این فکر بودم که باید « طرحی نو » در افکنده شود . ناگزیر خود را برای انجام این کار عظیم و بزرگ آماده ساختم که به احداث بیمارستان مجهزی برای درمان بیماران قلبی و عروقی همت گماشتم و چه بسیار افراد نیکو خصال و پاک سیرتی که با همکاری ، همیاری و تشویق خویش مرا در این کار عظیم و طاقت فرسا نیرو و توان تازه می بخشیدند و با توکل بر خدا ،سعی و تلاش و پایداری در برابر مشکلات و سختی هایی که در حین کار بروز می کرد، موجب شد که بتوانم بار گران و طاقت فرسایی را که بر دوش کشیده بودم به سر منزل مقصود برسانم.

و سرانجام راه سخت و دشواری که با بیم و امید توکل بر خدا آغاز شده بود با عشق و علاقه قلبی ، گامهای استوار و استقامت و پایداری ، صبرو شکیبایی در برابر مشکلات و فراز و نشیب که به انواع مختلف چهره می نمود ، به پشتوانه عنایات الهی و توجه امام رئوف حضرت علی ابن موسی الرضا (ع) و حضرت جوادالائمه (ع) و همراهی و پشتیبانی خدا جویانی از اولیای امور شهر و کشور و پزشکان دل آگاه و یاران صمیمی به پایان رسید و بیمارستان باشکوه و مجهز فوق تخصصی قلب و عروق همزمان با سالروز ولادت حضرت جوادالائمه (ع) در روز دهم رجب سال 1419 هجری قمری برابر با روز شنبه نهم آبان سال 1377 هجری شمسی با حضور شخصیتهای دینی و مذهبی، مقامات اداری ، پزشکان ، اساتید دانشگاه و پرستاران به طور علمی به بهره برداری رسید.

حال آن روزها و لحظه هایی که بر من می گذشت توصیف ناشدنی است و هر لحظه به درگاه قادر متعال از جان و دل سپاس می گفتم و تا این لحظه خداوند بر من منت نهاده و قرین رحمت و عنایت خویش قرار داده تا توفیق عمل به این کار بزرگ را حاصل نمایم و به پاس این نعمت الهی بر درگاه احدیش شاکرم و امیدوارم امور این بیمارستان در طی قرون و اعصار ، بر اساسی که پایه ریزی شده است جاودان و پایدار جریان یابد و در گذر زمان از گزند تغییر و تبدیل مصون و محفوظ بماند.

مرحوم مغفور حاج ماشاء ا...دانشی نیا – بنیانگذار بیمارستان قلب و عروق جوادالائمه(ع)